Na mszę w ... kaloszach - Forum

Cóż, może po prostu troche zbyt emocjonalnie do tego podeszła. Nie nakręcajmy się Lenko:)

Przez nasz ubiór wykazujemy także szacunek dla innej osoby/ innych ludzi.
Gdyby ktoś na uroczystość rodzinną przyszedł w rozciągniętym podkoszulku i byle jakich spodniach, a pozostali członkowie byliby w strojach wizytowych to ... został by obgadany przez rodzinkę (i nie mównie, że nikt by na jego ubiór nie zwrócił uwagi bo w to nieuwierzę).
 
Ja idąc do kościoła, do pracy, czy na jakąś uroczystość ubieram się tak, aby nikogo nie obrazić (nie zszokować) swoim strojem.

Może jestem staromodna, ale głupio bym się czuła w gumiakach w Kościele (i to jeszcze na niedzielnej mszy), w pracy w japonkach i bluzce na ramiączkach, gdy wszyscy noszą klasyczny ubiór biurowy, oraz na uroczystości rodzinnej w jeansach i koszulce polo.

Wyobrażcie sobie, że idziecie do banku po kredyt hipoteczny, a tam obsługuje Was pracownica, ubrana jak w barze na plaży? Czy zaufacie w profesjonalizm takiej osoby?

Albo idziecie na rozmowę kwalifikacyjną (praca biurowa) i przyjmuje was szef w pięknych, kolorowych kaloszkach (bo akurat jest ulewa na zewnątrz), firmowych jeansach i również firmowej koszulce. Czy w pełni akceptujecie jego wygląd i nie razi Was jego "styl" ubierania się?

Trudno mi uwierzyć, że jesteście aż tak tolerancyjne. Wystarczy poobserwować jak często kobiety zwracają uwagę na ubiór innych, uśmiechają się pod nosem i komentują z koleżanką fakt, że przechodząca właśnie osoba jest ubrana "dziwne, śmiesznie, bądź exstrawagancko"

A ile razy Wy zmierzyłyście "od stóp do głowy" jakąś osobę i jej strój? Ile razy go skomentowałyście, a może nawet wyśmiałyście? Może warto to sobie przypomnieć?

Szkoda, że to co poza granicami Polski uważane jest za wyrażanie osobowości i indywidualizm, w Polsce postrzegane jest jako chore odbieganie od normy i 'jak tak można'... Czasami jestem przeszczęśliwa, nie mieszkając w tym kraju, przynajmniej nie muszę 'równać do przeciętności'.

Mam wrażenie, że każdy czyta tutaj to, co chce przeczytać.

Czy ważna jest intencja z jaką się ubieram? oczywiście. Ale nie załatwia wszystkiego. Intencja sprawia, że nawet jeśli zakładam skromną sukienkę, bo na inną mnie nie stać, jest to strój piękny. 

Od każdego wymaga się tyle, na ile go stać i według kultury, w jakiej został wychowany.

Modliłam się za granicą - i według danych norm, ludzie ubierali się bardziej elegancko niż w Polsce, chociaż strój był zupełnie inny. Ubierali się też skromnie i godnie. Bo tam  Msza św. to było wielkie wydarzenie!

Modliłam się z młodzieżą alternatywną na Mszach św. w plenerze - na początek wymagało się tego, by przyszli trzeźwi, kompletnie ubrani. Czasami to był wyczyn. Potem stawiało się kolejne poprzeczki - gdy byli  w stanie w  ogóle o siebie zadbać. 

Od Polki, która jest w stanie do kawiarni ubrać się bardziej elegancko niż na spotkanie z Bogiem - wymagam więcej. Bo mogę tego wymagać. I ta sama kobieta, która krzyczy o tolerancję w kościele, by pozwolić jej ubrać się tak, jak chce - na randkę, na ważne spotkanie - ubierze się inaczej, elegancko. 

Pan Bóg zna serce, bez wątpienia. 

 

Dokładnie Ducinaltum.

Ja uważam po prostu, ze jeśli ktoś posiada w swojej szafie choć jedną parę butów inna niż kalosze, powinien ja założyć do koscioła:) Jeśli nie posiada - niech przyjdzie w kaloszach.