Tężec - jedna z najgroźniejszych chorób zakaźnych - Artykuł
Eksperci MedFood
Artykuł promocyjny
Opublikowany przez:
Kasia P.
2017-02-20 11:40:59
Autor zdjęcia/źródło: mat. promocyjne
Ludzie najczęściej zapadają na tężec wskutek drobnych zranień. Ryzyko zwiększa się, jeśli skaleczenia powstały poza domem, np. w ogrodzie lub na działce. Do rany wtedy mogą dostać się brud i bakterie. Po wchłonięciu do ciała wytwarzają one truciznę, zwaną tetanospazminą. Uszkadza ona układ nerwowy – dochodzi do napięcia mięśniowego i skurczów różnych grup mięśniowych. Szczególnie niebezpieczne mogą być skurcze mięśni oddechowych. Prowadzą one m.in. do niewydolności płucnej.
Od zakażenia laseczkami tężca do pojawienia się pierwszych objawów choroby mija zazwyczaj od dwóch dni do dwóch tygodni. Niekiedy jednak czas ten może się wydłużyć nawet do 50 dni. Zazwyczaj im krótszy czas wylęgania bakterii, tym cięższy przebieg samej choroby.
Zakażenie laseczkami tężca może przybrać jedną z trzech form:
Miejscowa – najłagodniejsza w przebiegu. Odznacza się bólem i sztywnością mięśni w okolicy skaleczenia lub rany. Objawy zakażenia utrzymują się do kilku tygodni. Tężec miejscowy może ustąpić samoistnie lub przekształcić się w formę tężca uogólnionego.
Uogólniona – to najczęściej występująca forma zakażenia. Nie jest ona prosta do rozpoznania. Pierwsze objawy zakażenia to rozdrażnienie, ból głowy i uczucie napięcia w mięśniach. Często symptomem uogólnionej formy infekcji jest szczękościsk spowodowany skurczem twarzy. Z rozwojem choroby pojawiają się m.in. sztywność karku i zaburzenia połykania. W skrajnych przypadkach skurcze mogą powodować złamanie kręgosłupa czy też uszkodzenie np. języka.
Mózgowa – jedna z najgroźniejszych form zakażenia laseczkami tężca. Często powoduje śmierć. Do infekcji dochodzi, gdy skaleczenie ma miejsce w okolicach głowy. Występuje wtedy porażenie nerwów twarzy.
Jedyną metodą chroniącą przed zakażeniem laseczkami tężca jest szczepienie przeciwtężcowe. Jest one obowiązkowe i bezpłatne. Dzieci szczepi się przeciw tężcowi czterokrotnie w pierwszym i drugim roku życia. Kolejne dawki uzupełniające podawane są w wieku 6, 14 i 19 lat. Osoby dorosłe szczepienie przeciwtężcowe powinny ponawiać co 10 lat.
Chorobę tężcową leczy się zawsze w warunkach szpitalnych. Chorym podaje się antybiotyk, np. penicylinę, tetracyklinę lub metronidazol. Dodatkowo można stosuje się surowicę przeciwtężcową, która unieszkodliwia toksyny znajdujące się w organizmie. Aby pacjentowi nie stała się krzywda, podawane są mu również środki zwiotczające mięśnie. Tężec nieleczony może doprowadzić do śmierci (średnio połowa zakażonych poddanych leczeniu nie przeżywa). Najczęściej na tężec zapadają osoby powyżej 60. roku życia, ponieważ nie mieli oni w przeszłości przeprowadzonego pełnego cyklu szczepień.
Nie masz konta? Zaloguj się, aby pisać swoje własne artykuły.
Tworzymy społeczność rodziców
Adres redakcji:
ul.Białowieska 7/9 lok. 34
04-063 Warszawa
Napisz do nas:
info@familie.pl
Familie.pl – Internetowa Społeczność Rodziców. To Portal dla rodziców tworzony przez rodziców. Szczegółowy opis ciąży – tydzień po tygodniu, fazy porodu – przełam swój strach i nie bój się pytać. Na specjalnym forum dla rodziców znajdziesz rozwiązania wszystkich swoich problemów. Nasi eksperci – lekarze, prawnicy i wielu innych za darmo udzielają porad dla rodziców. Ślub i wesele, Ciąża, Rodzice – to tylko niektóre tytuły naszych serwisów. W każdym z nich znajdziesz coś dla siebie. Przyłącz się do nas!
Partner serwisu: 
