KONKURS: Miłość jest wszędzie - opisz gdzie Ty spotkałeś swoją! - Forum

Moja historia z wielka miłością zaczeła się kiedy poznałam Rafała.

    Wszystko zaczeło się od moich rodziców, którzy siłą zabrali mnie na wycieczke organizowaną przez zakład pracy mojej mamy. Nie miałam nastroju na żadne  wycieczki, gdyż kilka tygodni wcześniej zerwałam z chłopakiem z którym byłam prawie 3 lata niestety zle mnie traktował i nasze roztanie nie należało do przyjemnych. Dlatego rodzice postanowili mnie zabrać na wycieczkę, abym się mogła oderwać od wszytkim problemów. Nie miałam wyjścia, tata zapłacił za mnie mama mnie spakowała i nie miałam już odwrotu.

    W autobusie była grupka młodych osób, których nie znałam z poprzednim wycieczek, okazało się, że wszyscy pochodzą z jednej wioski, zapisała ich znajoma mamy bo było mało chętnych. W śród nich byli dwaj bracia Rafał i Sylwek, młodszy Sylwek był ze swoją dziewczyną Agata, którą dobrze znałam zawsze jezdziłyśmy razem na wycieczki. Cała ekipa siedziała z tyłu, ja wolałam siedzieć z przodu- nie miałam na nic ochoty. Jednak po pewnym czasie Agata zawołała mnie, żeby nie wyjść na jakiegoś odlutka poszłam do nich, przedstawiła mi wszytkim i odrazu zwruciłam uwagę na Niego- piękny blonym o zielonych oczach. Dotarliśmy w końcu na miejsce, dużo czasu spędzaliśmy na rozmowach i wygłupach, nie liczyłam że coś z tego będzie chciałam się rozerwać, zapomniec o problemach. Wycieczka była super, rodzice mieli racje zapomniałam o wszytkich smutkach i problemach a mój kontkat z Rafałem poprawiał się, jednak trzeba było już wracać i nasze drogi się rozeszły. Mijały dni odkąd nie widziałam Rafała, dużo smsowaliśmy, wkońcu Agata zaprosiła mnie do siebie na weekend, pojechałam i był tam on! Serce mocniej mi biło, mogłam się spodziewać wkońcu to był szwagier Agaty a do jego wsi było zaledwie 5 km od Agaty. Coraz częściej jezdziłam do nich, mimo że miałam do niego 40 km dużo czasu spędzaliśmy razem na zabawach i imprezach. W końcu nadszedł dzień kiedy nie śmiało poprosił mnie o chodzenie, byłam zachwycona bo nie wieżyłam,że co kolwiek może między nami być , gdyż on był typem imprezowicza. Kiedy zaczeliśmy być razem , nikt nam nie dawał dłużej niż mc, bo przecież Rafał o imprezowicz gdzie on Ci się ustatkuje- każdy mówił, ja jednak wieżyłam.  Mijały tygodnie potem miesiące a my dalej byliśmy razem, wszyscy byli zdziwieni, że dla mnie był stanie się zmienić o 380 stopni. No i stało się! Rafał na święta mi się oświadczył przy rodzicach, byłam najszczęśliwsza na świecie, wkońcu uwierzyłam , że mogę być kochana i szczęśliwa po tych wszystkich wcześniejszych złych przeżyciach. I tak po roku od zaręczyn wzieliśmy ślub cywilny i na świecie pojawiła się nasza śliczna córeczka. 

  Jestem szcęśliwa i uwierzyłam ,że miłość naprawde istnieje i może nas zaskoczyć w różnych momentach  życia, ja nigdy bym nie pomyślała że swoją miłość odnajde na wycieczce na którą nie chciałam jechać, do dziś dziękuję rodzicom za to że mnie na nią zabrali bo inaczej nie poznałabył mojego męża. A dowodem naszej miłości jest nasza śliczna córeczka. 

wymyśliłam sobie Ciebie
w marzeniach
a Bóg był na tyle łaskaw
by mi Ciebie stworzyć
na obraz swój i podobieństwo...

Poznaliśmy się na studiach. Na drugim roku – Jego Grupa dziekańska została rozwiązana a On trafił do mojej. Był 2001 rok. Podszedł do mnie i pocałował mnie w rękę. Zresztą nie tylko mnie. A potem poprosił o pożyczenie skryptu.

Gdy sięgam pamięcią to tego marcowego dnia to zawsze widzę to samo... Był taki zwyczajny. Niczego nie zapowiadający. Drugi dzień wycieczki do Cieszyna. Przegadałam z Nim całą noc. Ku rozpaczy wszystkich, którzy chcieli spać... bo sala była koedukacyjna. Na 20 łóżek w schronisku młodzieżowym. Ale jakoś nam się tak dobrze gadało. A On wzdychał i tak pięknie na mnie patrzył. Choć to zauważyłam dopiero po fakcie. Pamiętam wszystko jakby to się wydarzyło zaledwie wczoraj. Jak byłam ubrana, ile ważyłam i że po tej przegadanej nocy strasznie byłam zmęczona. Popijając becherówkę rozmawialiśmy o Nim. Tzn. ja mówiłam. Jak do kumpla. Że jest fajny. Że kobieta która Go usidli będzie miała jak w niebie. Że zasługuje na kogoś wyjątkowego, bo sam jest wyjątkowy. I wtedy On powiedział "to teraz nie pozostaje mi nic innego jak tylko zapytać czy mogę cię pocałować". Machinalnie odpowiedziałam "później". I byłam już Jego. Niebo spadło mi na głowę z taką prędkością że w sekundzie wiedziałam, że zostanę Jego żoną. Że się zakochałam tak jak zakochuje się tylko raz w życiu... na zawsze. Spakowałam w głowie swoje poprzednie ja, mój 6 letni związek, zobowiązania i przyrzeczenia. Spakowałam pierścionek i wysłałam go do wspomnień. Wiedziałam że to jest właśnie mój świat. Że teraz zaczyna się to na co zawsze czekałam. Że tu jest moje miejsce. I z Nim.
Dzisiaj ten chłopak jest moim Mężem... A ja dalej jestem w Nim szaleńczo zakochana :)

Ja swoją miłość znalazłam … w internecie :) Dokładnie w Walentynki 2009 roku pewien nieznajomy chłopak napisał do mnie wiadomość na jednym z serwisów z życzeniami z okazji Walentynek. Wkrótce nawiązaliśmy konwersację drogą mailową, aż po miesiącu doszło do pierwszego spotkania „na żywo”. Wraz z każdym kolejnym spotkaniem nasze uczucie wzrastało, aż wybuchła miłość, która została potwierdzona romantycznymi zaręczynami w Rzymie a uwieńczona zostanie ślubem już za 5 miesięcy :)

JA SWOJA MIŁOŚĆ ZNALAZŁAM NA STACJI PALIW.

WRACAŁAM ZE SZKOLENIA I ZATRZYMAŁAM SIĘ NA STACJI PALIW ABY ZATANKOWAĆ PALIWO. SAMA NIGDY NIE TANKOWAŁAM ZAWSZE CZEKAŁAM AŻ PODEJDZIE PRACOWNIK I  ZATANKUJE. CZEKAŁAM ALE NIKT NIE PODCHODZIŁ, W TYM MOMENCIE STANĄŁ ZA MNĄ INNY SAMOCHÓD WYSIADŁ MĘŻCZYZNA I ZAPYTAŁ: " NA CO PANI CZEKA, DLACZEGO PANI NIE TANKUJE?" ODPOWIEDZIAŁAM, ŻE SAMA NIE TANKUJĘ CZEKAM NA PRACOWNIKA STACJI PALIW. POWIEDZIAŁ, ŻE ON MI MOŻE ZATANKOWAĆ, JEŻELI DAM SIĘ ZAPROSIĆ NA KAWĘ. ZGODZIŁAM SIĘ NA TANKOWANIE  PALIWA I SKORZYSTAŁAM Z ZAPROSZENIA NA KAWĘ. OD 8 LAT JESTEŚMY RAZEM. NARZECZONEGO PODERWAŁAM NA TAKOWANIE PALIWA, KTÓRE TANKUJE JUŻ TERAZ STALE.

A ja swoją miłośc poznałam przez Gazetę Olsztyńską :-)

Justyna:
Rozstałam się chłopakiem a koleżanki z klasy postanowiły poprawić mi humor i bez porozumienia ze mną wysłały mój anons do Gazety Olsztyńskiej, do rubryki „Poznajmy się” – zaczyna swoją historię Justyna. – O istnieniu tego ogłoszenia dowiedziałam się dopiero, gdy przyszła do mnie przesyłka od „Gazety” z odpowiedziami na „moje ogłoszenie”. Wybrałam z nich kilka listów, na które postanowiłam odpowiedzieć. Był wśród nich list od Tomka…

Z większością z tych chłopaków kontaktu nie udało mi się dłużej utrzymać, jedynie Tomek sprawiał wrażenie fajnego faceta. Postanowiłam więc zaprosić go na swoją „18”.

Tomek:
Gdy dostałem zaproszenie na urodziny, niewiele myśląc kupiłem kwiaty, prezent, wsiadłem do swojego czerwonego malucha i pojechałem do Justyny – mówi Tomek. – Byłem cały zestresowany, ale dojechałem. Nie było dla mnie przeszkodą pokonanie sześćdziesięciu kilometrów, które dzielą Nidzicę od Olsztyna. Muszę przyznać, że impreza była drętwa, a rozmowa z Justyną wcale się nie kleiła. Myślałem, że to koniec naszej krótkiej znajomości…

Justyna:
Postanowiliśmy dać sobie jednak szansę. Za kilka dni znów się spotkaliśmy, potem znowu i znowu. Po około miesiącu takich podchodów jakaś chemia między nami zadziała i postanowiliśmy, że będziemy razem.

Tomek:
Z czasem zaczęliśmy rozumieć się w pół słowa. Choć mówią, że dwoje bliźniąt nie może stworzyć dobrej pary (oboje są urodzeni w czerwcu – red.), to nam się udaje – opowiada Tomek. - Justyna to ciepła, opiekuńcza, towarzyska i dobrze zorganizowana osoba. Dobrze nam było razem, dlatego po półtora roku oświadczyłem się jej.

Justyna:
To było na kilka dni przed moim wyjazdem do Danii. Jechałam na kilka miesięcy do pracy, wszystko było zaplanowane, przygotowane, a tu taka niespodzianka. Byłam przeszczęśliwa, gdy Tomek poprosił mnie o rękę i oczywiście zgodziłam się zostać jego żoną. Czas spędzony w Danii był za to bardzo trudny, ponieważ strasznie tęskniłam za moim narzeczonym. Gdy wróciłam, zamieszkaliśmy razem u moich rodziców i zaczęliśmy planować ślub.

Tomek:
Mieszkanie z teściami było ciekawym przeżyciem. Mamy ze sobą dobry kontakt, dlatego bardzo dobrze mieszkało nam się pod jednym dachem. Wiadomo, jak każdy marzyliśmy o swoim mieszkaniu, ale z drugiej strony cieszyliśmy się z tego, że mamy gdzie mieszkać i możemy być razem.

Justyna:
Ślub zaplanowaliśmy na dzień moich 21 urodzin, czyli na 7 czerwca 2003. Byłam świeżo po maturze, więc w tym roku jedno wielkie przeżycie goniło drugie. Jedynie mój ojciec nie był do końca zadowolony i chyba się na nas obraził, ponieważ dopiero w dniu ślubu dowiedział się, w jaki sposób się poznaliśmy. Był tym bardzo zdziwiony, i długo nie mógł uwierzyć w to, jak się poznaliśmy. Minęło jednak trochę czasu i wszystko wróciło do normy, znów wszyscy mamy ze sobą świetny kontakt.

Zobacz więcej: https://www.familie.pl/artykul/Poznali-sie-przez-gazete,1681,1.html#ixzz1kgW741dA

     Pierwszy raz spotkałam swoją miłość pod kościołem na mszy ;) widziałam, że ktoś uważnie mi się przygląda - myślę "co on się tak gapi" :) Następnie "przypadkowe" spotkanie odbyło się na dyskotece, przedstawił się, cały czas opowiadał śmieszne kawały, żartował, okazało się, że chodził z moją starszą siostrą do tej samej klasy. Zawsze bywał na tej samej imprezie co ja, proponował kawę, randkę, jednak nie miałam ochoty na żadne spotkania, byłam po nieudanym związku. 
   Zdobył mój nr. telefonu, cały czas miał nadzieję, że dam się namówić chociażby na kawę - niestety nie udało mu się. Mijały miesiące a on cały czas nie dawał mi spokoju. Mówiłam, żeby nie robił sobie żadnej nadzieji, że jest wręcz natrętny i nic z tego nie będzie. Strasznie go nie lubiłam, denerwował mnie na każdym kroku  
Pewnego dnia zapytał, czy może przyjechać na kawę - odmówiłam, jednak jakie było moje zdziwienie kiedy w drzwiach stał ON, przyjechał, nie miałam wyboru, musiałam zaprosić go na tę kawę. Walentyki, 14.02 dostałam sms'a, wyznał mi miłość i od tamtej pory zaczął się częściej pojawiać w moim życiu. Moja miłość do niego przyszła po pewnym czasie. W tym roku minie nam już 7 lat jak jesteśmy razem, pomimo wzlotów i upadków, jakie były na naszej drodze nadal jesteśmy razem i bardzo się kochamy. Niedługo na świat przyjdzie nasz synek :*

BAJKA O JEŻYKU I PIERNIKU- czyli historia o miłości!!!


Dawno temu, w pewnym kraju,działo to się chyba w maju:

Żywot wiódł swój w grodzie Kopernika -RYCERZ z ,,PIERNIKA”.
Pewnego dnia nadszedł list - adresowany do szlachetnego RYCERZA o następującej treści: Mój rycerzu,zasiodłaj swojego rumaka i jedź daleko przed siebie - niech znakiem przewodnim będą dla Ciebie ,, Jeżyki,, -symbol małego grodu ,mieszczącego się w środkowej części kraju i tam czekać na Ciebie będzie Białogłowa o niezwykłej urodzie i usposobieniu gołębicy.
Rycerz PIERNIK nie wahał się zbytnio, gdyż słynął ze swoje dobroduszności i wielkiego,walecznego serca. Zapakował swój skromny dobytek i wyruszył w nieznane.
Miotał się wiele nocy i dni, przeżył chwile zwątpienia i strachu nim dotarł do upragnionego celu..Stoczył niejedną walkę i otarł się o śmierć, lecz nadszedł ten dzień kiedy dotarł do upragnionego celu i poznał swoja wybrankę.Białogłową z grodu ,,Jeżyka”.
I rycerz z białogłową na wzgórzu osiedli
I długie i szczęśliwe życie wiedli.

WERSJA WSPÓŁCZESNA:
Ta historia na prawdę się wydarzyła:
Mój rycerz Przemek z Torunia - gdzie królują różnego rodzaju pierniki...
Ja białogłowa ze Zgierza - gdzie królują rożnego rodzaju jeżyki....
Wysłałam list wówczas do nieznajomego i nasza znajomość pomimo dzielącej nas odległości trwa niezmiennie od 9 lat a od kilku miesięcy jestesmy rodzicami wspaniałego synka .

Obecnie podróżujemy razem - ku zrozumieniu i miłości...ku akceptacji.. i oddaniu - na zawsze razem od wielu już lat!!!

Ja swoją miłość spotkałam w mało romantycznym miejscu w jednym z krakowskich  klubów. Byłam tam ze swoimi koleżankami. Sobotnia noc -mnóstwo ludzi i parkiet aż rozgrzewał do tańca. Szalałyśmy w tę noc jak nigdy. Niestety 10 centymetrowe szpilki w końcu odmówiły posłuszeństwa. Prawie się wywróciłam się ale dziwnym trafem przytrzymałam się jakieś roztańczonej dziewczyny. Nie upadłam na szczęście ale prawie złamałam kostkę. Wykręciłam ją w dziwny sposób na jakieś dziurze w parkiecie. Ze wstydu i z pulsującego bólu  usiadłam w kącie by nikt mnie nie zauważył. Czułam jakby moja kostka nadawała się do amputacji. 

Pamiętam że wtedy miałam ubraną bluzkę moro. Usiadł koło mnie przystojniak także w podkoszulce moro. Siedzieliśmy tak obok siebie spoglądając jeden na drugiego bez wyrazu. W końcu Dj ogłosił promocje. Kto ma dzisiaj ubrane coś w moro dostaje za darmo piwo w barze. Wybuchłam śmiechem i w końcu pierwsza się odezwałam ,, A Ty nie idziesz po darmowe piwko?,, On odpowiedział że jak będzie miał ochotę to szarpnie się te 4 złote i kupi piwo  ale ponieważ cola jest tańsza to postawi mi zamiast piwa. Rozbawił mnie tym swoim dowcipem. Nie chciałam przyjąć tej coli ale nalegał.Rozsmieszał mnie cały wieczór. Kostka nie przestała boleć, ja już nie tańczyłam a on dotrzymywał mi towarzystwa. Potej nocy jeszcze długo miałam problem ze stopą.

Czytałam kiedyś ten artykuł-pamiętam:)

Na dworcu !!!:)

Koleżanka wraz ze swoim chłopakiem zadzwonili do mnie w piątek późnym wieczorem, że zapraszaja mnie w sobotę do swojego miasta, na pokazy samochodowe. Koleżanka wiedziała, że lubię. To pojechałam. Wysiadam z pociągu i czeka na mnie koleżanka - z kolegą! Wiedziała, że rozstałam się z chłopakiem, ale nie wyczułam podtekstu. Nie wiem skąd mi do główy przyszła taka myśl, ale jak Go zobaczyłam, to czułam, że coś z tego wyniknie, mimo że początkowo nic na to nie wskazywało. Ot głupie, końskie zaloty. Po spotkaniu, odwieźli mnie do domu, a ten kolega - ciągle do mnie smsował. No myślę, oszalał facet!

Na drugi dzień, pojechaliśmy we czwórkę nad morze. Mile spędzony dzień. A Szanowy kolega, zamiast normalnie ze mną rozmawiać, wysyłał mi non stop sms! Ale już wtedy zaczęło iskrzyć, aczkolwiek ja nie byłam przekonana, bo dopiero co wyszłam z związku i drugiego nie chciałam. Natomiast do szanownego kolegi, nie docierały ani prośby, ani moje zapewnienia, że nie chcę w nic wchodzić, żaden związek- ale się nie poddawał. Owszem, ja traktowałam nasze spotkania na stopniu kolega-koleżanka,ale... serducho zaczęło po czasie bić mocniej.

I tak mijały dni, aż w końcu posłuchałam serducha.

No i dzisiaj, kolega z dworca - jest moim mężem! :)

Nie skoki na bungee, nie wyścigi, nie impreza ... Nas połączyła ... nauka. Ale od początku. Poznaliśmy się na dobre tak naprawdę na studiach, bo choć wcześniej chodziliśmy do tego samego liceum, to nie mieliśmy ze sobą kontaktu. Na pierwszym roku studiów wraz z jeszcze jedną koleżanką przed pierwszą sesją mieliśmy się razem w trójkę przygotowywać do egzaminów. I od jednego do drugiego spotkania tak się nam porobiło, że nauki było w tym coraz mniej, a coraz więcej oczekiwania na te spotkania, na to, by po prostu się zobaczyć. Ach,  jakże takie pierwsze momenty zakochania są wspaniałe! Wraz z kolejnymi "naukowymi" posiedzeniami coraz więcej mówiliśmy o muzyce, odkrywaliśmy swoje gusta. Potem, standardowo -on pożyczał mi swoje płyty, kasety, ja jemu swoje. On nagrywał mi swoje ulubione kawałki, ja zaznaczałam ulubione teksty piosenek w książkach.

W końcu pewnego dnia podczas tej "nauki" nasze oczy się spotkały. Na sekundę. Dwie. Trzy. Nie wiem co to było, ale trzymało jak magnez! Skończyło się na tym, że koleżanka się zorientowała, popatrzyła, nie skomentowała, tylko stwierdziła, że jej się spieszy i żeby jej nie odprowadzać. I wyszła z pokoju. A my dalej przytrzymywaliśmy się wzrokiem. To spojrzenie połączyło nasze dusze, serca, po godzinie usta.  I cóż, już razem potoczyły się potem nasze losy. Teraz jesteśmy od 6 lat małżeństwem i wspominamy czasem magię tamtego spojrzenia.... Do dziś śmiejemy się też czasem, że właściwie to połączyła nas jednak pani profesor, której wymaganiom próbowaliśmy sprostać :)

I byliśmy razem ze  sobą od początku drugiego semestru na pierwszym roku studiów. Po dwóch latach wybraliśmy się pod koniec sierpnia nad morze. I tam nastąpiła najbardziej magiczna chwila. To był moment, gdy usłyszałam ..."czy za mnie wyjdziesz?" Nie byłoby może w tym nic zaskakującego gdybyśmy wcześniej o tym rozmawiali czy snuli jakieś plany. A to wyszło bardzo spontanicznie, nie domyślałam się niczego, choć z drugiej strony jakieś parę sekund zanim ono padło, miałam jakieś przeczucie... On też ponoć tego nie planował, nie rozważał miesiącami, ale gdy to powiedział, wiedział, że dobrze uczynił. Myślę, że w tamtej chwili ogromnie ważna była cała sceneria- jak dla mnie iście magiczna! Był początek września, a my wyjechaliśmy nad polskie morze. Tego wieczora wspięliśmy się na taką górę w małym kanionie, z której mieliśmy widok na plażę i morze. Było już ciemno, na niebie piękny księżyc, my siedzieliśmy na kocu i sączyliśmy szampana słuchając szumu fal. I wtedy mnie o to zapytał. Byliśmy jeszcze młodzi, na studiach, nie musieliśmy podejmować takich decyzji. To było dla mnie najpiękniejsze wyznanie miłości i bez wahania się zgodziłam. I mimo, że trzymaliśmy to w tajemnicy, a do formalnych zaręczyn minęły potem jeszcze 2 lata to my tak naprawdę wiedzieliśmy już od tamtej pory...


A teraz nasze małżeństwo trwa już prawie 7 lat ... :)

Poznałam go na dyskotece. Wybrałyśmy się z siostrą i naszymi koleżankami na dyskotekę. Miałam 16 lat! Miałam chłopaka ale trochę mnie zaniedbywał i stwierdziłam że jestem za młoda by tracić czas dla Niego. Tym bardziej ,że czekają ma mnie nowe znajomości i nowe ciekawe chwile. Cały czas zastanawiałam się czy dobrze robię. Moje sumienie nie pozwoliło mi jednak dobrze się bawić tak jak planowałam. Po kilku kwadransach jakie spędziłam na parkiecie przyszła do mnie koleżanka . Pokazała mi chłopaka który strasznie jej się podobał ale nie miała śmiałości by pod niego podejść. Nie wiedziałam o co jej chodzi ale podpuściła mnie bym do niego zagadała. Bo końcu mam chłopaka(D.) i łatwiej mi jest nie palnąć głupstwa pod wpływem euforii, że z nim rozmawiam. Siedział na scenie. Był trochę znudzony i widać po nim było, że miał ochotę z tamtą wyjść. Kiedy pod niego podeszłam zobaczyłam jego piękny uśmiech a twarz zrobiła się wesoła i pełna życia. Zobaczyłam w jego oczkach gwiazdki. Zaprosiłam go do naszego stolika. Kiedy usiedliśmy poczułam kopniaka w kostek i już wiedziałam, ze muszę się ewakuować z resztą dziewczyn. I zostali sami. On i moja koleżanka. Byłyśmy troszkę zmęczone a nasz stolik był zajęty przez "parę gołąbków". Wyszłyśmy przed budynek dyskoteki( taka prowincjonalna dyskoteka:)) siadłyśmy na schodach. Nagle ktoś się przysiadł koło mnie. A to był ON gołąbek mojej koleżanki. Pomyślałam sobie: Co ja zrobiłam. Rozmawiał tylko ze mną. Dziewczyny były znudzone i poszły się bawić. Widziałam tylko złowrogi wzrok mojej koleżanki której podsunęłam tą męska zdobycz. Nie muszę dodawać, że na dyskotece bawili się też koledzy mojego chłopaka. Starałam się go zbyć. Kilka razy chciałam by zajął się moją koleżanka. Nic nie pomogło. Dyskoteka się skończyła. Wróciłyśmy do domu z siostrą. Na następnej dyskotece omijałam szerokim łukiem tego chłopaka. Nie było to trudne bo zniknął na początku dyskoteki. Chyba dlatego bo zobaczył mnie jak bawię się z moim chłopakiem (D.). Jakoś tak dziwnie mi było. Po kilku miesiącach zerwałam z D. Każda dyskoteka kończyła się na tym że wypatrywałam Go. Czy przypadkiem nie siedzi tak jak kiedyś na scenie. Wypatrzyłam go!!!. Radość i zadowolenie!!! Ale szybko się to skończyło. Podeszła pod niego niska brunetka. Spojrzał na mnie jak by chciał powiedzieć: "przykro mi nie potrafię jej powiedzieć że jest ktoś ważniejszy". Chciałam się bawić ale cały czas widziałam Ich dwójkę stojących przy wejściu do baru. Nie wytrzymałam! Wyszłam w połowie dyskoteki. Siostra poszła ze mną. Chodziłyśmy po naszym miasteczku i rozmawiałyśmy. Minęło kolejne kilka miesięcy. Była dyskoteka świąteczna. Pamiętam to była Wielkanoc. Siostra mi zniknęła w tłumie znajomych. A ja szłam do baru po Tymbarka. Otworzyłam butelkę spojrzałam na kapsel a tam pisało "Spróbuj..." . Zastanowiłam się co mam spróbować? i moim oczom ukazał się ON. Wypatrywał kogoś. Pomyślałam ze pewnie szuka tej brunetki. Spojrzałam na kapsel.Przeczytałam jeszcze raz co tam pisze i pełna energii skierowałam się w jego stronę. Kiedy byłam w połowie drogi chciałam zawrócić bo zauważyłam że pod niego podchodzi inna dziewczyna. Uśmiechnięta wysoka brunetka z kręconymi włosami. Już chciałam to zrobić ale mnie zauważył. Podeszłam z lekko sztucznym uśmiechem. Przywitałam się z nim i z nią. Przedstawił Nas sobie i usłyszałam że to jego koleżanka. Kamień spadł mi z serca. Stwierdziłam ze się nie poddam i postoje przy nich. Ona coś szepnęła mu do ucha i odeszła. Po chwili on mnie przeprosił i powiedział że musi iść. Bardzo źle się poczułam. Byłam taka zła! Kapsel wrzuciłam do kosza z nerwami. Nie wiem co mi się stało ale pól dyskoteki przesiedziałam sama przy stoliku. Kiedy stwierdziłam ze idę do domu On podszedł do mojego stolika. Zdziwiłam się o co mu chodzi? Jednak nie chciałam z nim prowadzić rozmowy. Poprosił mnie bym jeszcze usiadła i z nim porozmawiała.Rozmowa tyczyła się Naszego poznania się i późniejszych naszych spotkań. Wyznał mi, że od dawna mu się podobam. Dyskoteka na której się poznaliśmy to jedna z wielu gdy mnie obserwował i chciał mnie poznać. Jednak po całej tej sytuacji z moją koleżką rezygnował bo stwierdził, że znowu zacznę go "swatać" z nią. Teraz jesteśmy już 7 i pół roku po ślubie. Przed ślubem chodziliśmy 4 lata. Mamy prawie piecioletniego Synka i jesteśmy prawie parą idealną:)

To był cudowny bal...

    Poznaliśmy się na balu karnawałowym dla osób niepełnosprawnych. Okazało się, że mamy podobne zainteresowania. Oboje jesteśmy terapeutami zajęciowymi w Fundacji „Sprawni Inaczej”, tyle że w oddziałach z różnych miejscowości.

            Nieznajomy mężczyzna zrobił na mnie ogromne wrażenie już samym swoim wyglądem. Nie potrafiłam oderwać od niego oczu.

    Wysoki, dobrze zbudowany, ciągle uśmiechnięty brunet tańczył z upośledzoną umysłowo dziewczynką. Widać było, że sprawia jej to wiele radości. Obok tańczyłam ja ze swoim podopiecznym – Adasiem, cierpiącym na zespół Downa. Tak się złożyło, że Adasiowi bardzo spodobała się partnerka mojego obiektu zainteresowań. Musiałam mu pomóc, a zarazem sobie samej i zrobiliśmy „odbijańca”.

Nazywa się Kamil. Ma cudowne czarne, jak węgielki oczy, delikatny zarost i taki fajny, ładniutki uśmiech. Nażelowana grzyweczka, zadbane dłonie i miły zapach perfum. Tego dnia ubrany był w modną, sportową koszulę w kratę i ciemne jeansy. Wyglądał cudownie. Nic dodać, nic ująć.

            No tak… Tak tylko wygląda, a jakie ma wnętrze? Zastanawiałam się nieraz, dopóki się lepiej nie poznaliśmy.

            Po pięciu latach znajomości okazało się, że Kamil to mój prawdziwy ideał mężczyzny.

Inteligentny, sympatyczny, wyrozumiały facet, na którego zawsze można liczyć. Zawsze mnie wesprze i doradzi. Kochający, troskliwy i czuły romantyk. Najbardziej cenię sobie w nim to, że jest otwarty, szczery i kocha dzieci, tak jak ja J Ważne jest również to, że potrafi i lubi tańczyć.. Jest odpowiedzialny, męski i odważny. Choć zdobył dyplom magistra pedagogiki, doskonale odnajduje się w swoim warsztacie, naprawiając samochody, czy inne urządzenia. Jestem z niego bardzo dumna. Podoba mi się także to, że ma optymistyczne podejście do życia. Cechuje go ogromne poczucie humoru, umie żartować z samego siebie i z godnością przyjmuje krytykę. Łączy nas  wiele podobnych pasji, może dlatego tak dobrze się rozumiemy.

Podobają mi się mężczyźni w garniturkach, bądź w koszulach lub dla odmiany w fajnych sportowych bluzach. Kamil taki właśnie ma styl.

Jestem pod wrażeniem, że tak przystojny facet okazał się idealny pod każdym względem. Często uroda nie idzie w parze z charakterem ;)

Niestety mój podopieczny – Adaś i jego koleżanka nie mieli tyle szczęścia co my. W ciągu tych pięciu minionych lat wielokrotnie byli „zakochani”. Jestem pewna, że na tegorocznym balu karnawałowym będą znowu wyznawać miłość swoim nowym wybrankom serca.

Ja i Kamil w chwili obecnej jesteśmy szczęśliwą, kochającą się parą, planującą pobrać się w lipcu tego roku.

Ja pochodzę z górnego śląska, mąż z warmińsko-mazurskiego... Aby się poznać, musieliśmy wyjechać... za granicę ;)

W 2006 r pracowałam w Pilźnie(Czechy). Wyjechałam tam troszkę zarobić na wesele - byłam aktualnie w związku 6 lat(od prawie roku zaręczona) i choć nam się źle układało planowaliśmy się pobrać (zagmatwane to trochę - ja chciałam czegoś więcej niż "chodzenia ze sobą" po sześciu latach i widywania się dwa razy w tygodniu - czasem rzadziej. Latka mi uciekały, chciałam zakładać rodzinę, urodzić dziecko... Dla niego była to chyba bardziej presja niż potrzeba, bo było mu wygodnie mieszkać sobie spokojnie u rodziców. Mniejsza z tym).

W hotelu mieszkałam z dwiema siostrami męża - starszą i bliźniaczką. Zbliżał się koniec roku i w styczniu 2007 miały przyjechać do naszego mieszkanie kolejne osoby - jacyś znajomi od nich z wioski, w tym ich brat z dziewczyną.

Pierwsze spotkanie nie było rewelacyjne - jako zagorzałego "brudasa" zniesmaczył mnie widok ogolonej głowy, ja swoimi "metalowymi elementami garderoby" też nie zrobiłam na nim najlepszego wrażenia...

Pierwsze dni a nawet tygodnie były trudne - darliśmy koty - sprzeczaliśmy się na każdym kroku o co popadnie. On był dodatkowo podminowany, bo w pociągu zerwali ze swoją dziewczyną. Mało nie dochodziło do rękoczynów, bo należę do pyskatych osób, które nie zważają na zagrożenie nawet ze strony faceta 180cm i 100kilo wagi (nie sam tłuszczyk), choć sama mam 150 cm :P

Przypadkowa impreza przybrała nieoczekiwany obrót. Mięliśmy już zdrowo "w czubie", ale jako najlepiej trzymający się z całego towarzystwa zostaliśmy wspólnie wysłani do sklepu po kończące się "zapasy". Jakoś dziwnie rozmowa się rozkręciła po drodze, w sklepie zaczęliśmy się wygłupiać, żartować - dobrze się bawiliśmy. Po powrocie humor się utrzymał, ku zdziwieniu reszty towarzystwa...

Rozeszliśmy się spać i zostałam obudzona przez jego starszą siostrę, żeby pomóc jej w uspokojeniu Łukasza, bo zaczął coś wariować i chce wychodzić na miasto. Wpakowałyśmy go więc do mnie do łóżka i tak został zatrzymany w domu.

Potem jakoś tak samo się potoczyło... Rozkręcił się namiętny romans, który miał szanse przerodzić się w coś więcej. W końcu poczułam się kobietą docenioną, chcianą, wartościową, otoczona opieką... Przez 6 lat związku nie doświadczyłam tyle ciepła, miłości, poświecenia, co z nim przez kilka tygodni. Ale kolejna przypadkowa sytuacja(dość poważna) sprawiła, ze wróciłam do Polski zrywając niedługo później całkowicie kontakt z Łukaszem. Tym samym wróciłam do byłego chłopaka, który poprzysiągł zrobić wszystko, abym była z nim w końcu szczęśliwa - wiedział, że poznałam kogoś, wiedział, ze chciałam zerwać, ale nie dawał za wygraną... Na czczym gadaniu się jednak skończyło - wszystko wróciło do normy, znowu byłam zdradzana i zaniedbywana i w 10 miesięcy od powrotu zerwałam z nim definitywnie - to był styczeń 2008.

Później, przez starszą siostrę Łukasza, z którą utrzymywałam kontakt odnowił się również kontakt z Łukaszem. Przestaliśmy wtedy po rozstaniu pisać do siebie, bo ja cały czas czułam, ze go kocham i źle mi z tym było w odniesieniu do narzeczonego. On o tym wiedział, sam to uszanował i postanowił się "wycofać", aby nam nie przeszkadzać... No i od słowa do słowa, zwykłe pociskanie pierdółek przerodziło się w poważne rozmowy... On przyznał, ze nigdy o mnie nie zapomniał, choć bardzo się starał, że jego uczucie nie osłabło, ze tęskni... Ja czułam to samo.

Wtedy postawiliśmy wszystko na jedną kartę. Moja rodzina jest bardzo konserwatywna, religijna. Nie ma mowy o mieszkaniu razem przed ślubem... Wiedziałam, że wiele ryzykuję, kiedy powiedziałam wprost "nie pytam was o zdanie - po prostu idę za głosem serca". Wiele wojen przeprowadziłam w domu z tego tytułu. Łukasz nie podobał się mojej rodzinie, byli kategorycznie przeciwni temu związkowi, ale powiedziałam, że to moje życie i tym razem nie będę słuchać dobrych rad mamy...I Łukasz postanowił również zaryzykować - rzucił tam pracę, spakował co miał pod ręką i przyjechał prosto na Śląsk - prosto do mnie, do mieszkania, które wynajęłam od mamy koleżanki, za jej pomocą(odpuściła walkę ze mną, bo wiedziała, ze jeśli nadal będziemy wojować, to i tak wybiorę jego, a nie rodzinę). Było to na początku maja.

Złapał się pierwszej lepszej pracy, odkładaliśmy każdy grosz (choć mięliśmy każdy sobie odłożone co nieco wcześniej - ja przecież składałam na wesele...). I we wrześniu 2008 roku wzięliśmy ślub...

W październiku 2009roku urodził się nam pierwszy syn, teraz oczekujemy na narodziny drugiego - koniec lutego początek marca. W tym samym czasie jakoś powinniśmy też dostać mieszkanie, które wzięliśmy na kredyt.

Moja rodzina też się przekonała do niego i naszego związku - nie potrzebowali dużo czasu.

Pomimo, ze jesteśmy swoimi przeciwieństwami, tworzymy kochającą się i szczęśliwą rodzinę - nie idealną, ale szczęśliwą i nie żałujemy niczego - nawet ta długa przerwa była nam potrzebna żeby bardziej docenić życie osobno, zdać sobie sprawę, że jesteśmy dla siebie stworzeni...

Historia mojej miłości jest dowodem na to, że czasami mamy szczęście na wyciągnięcie ręki - trzeba je tylko dostrzec...

Nie potrafię podać dokładnego czasu i miejsca, kiedy się poznaliśmy... Njaprawdopodbniej było to na szkolnym korytarzu jakieś 16-17 lat temu, kiedy to ja byłam chudzinką w okularach i mysich ogonkach, a mój obecny mąż "starszakiem" kończącym właśnie szkołę... Pewnie nie zwracaliśmy na siebie uwagi poza świadomością, że gdzieś tam istniejemy i mijamy się na holu... Dzieli nas 10 domów w tej samej wsi!

Kolejny moment:ON pojawia się w moim domu! Jakim cudem? Ano mój starszy brat postanowił się z nim zaprzyjaźnić! Miałam wtedy jakieś 12 lat - On 17. I nie odbiegałam od normy od typowych nastolatek - serce trzepotało mi jak motyl za każdym razem, kiedy ON pojawiał się w pobliżu... Okazało się jednak, że jestem "za smarkata", a po jakimś czasie zupełnie mi przeszło...:)

I tak się mijaliśmy i spotykaliśmy wpół drogi przez dobrych parę lat... Stwierdzenie: "Bo w tym cały jest ambaras, żeby dwoje chciało na raz"  pasowało do nas wtedy idealnie! Im bardziej rodzina i przyjaciele widzieli w nas parę, tym bardziej my robiliśmy im na przekór... Owszem: mówiliśmy wtedy, że jesteśmy sobie bliscy, ale jak przyjaciele, a nie jak para. Chyba oboje odganialiśmy od siebie myśli, że tak naprawdę juz dawno łączy nas coś wyjątkowego... Krótki epizod, kiedy to spróbowaliśmy dać sobie szansę, szybko się skończył i potem trudno było nam odbudować przyjaźń, która wcześniej między nami była.

Rok 2001 - ON idzie do wojska, wraca w 2002. Tęsknię... Ale nadal nie pozwalam sobie na miłość... Nawet jego wyznanie mnie nei przekonuje... Ale...walczy dzielnie i wytrwale:) Calutki rok jest przy mnie. Zawsze mogę na niego liczyć. Staje się częścią mojego życia - nie wiem nawet, kiedy. Mówimy sobie wszystko i nawet w pewnym momencie zaczynamy sobie doradzać w kwestii uczuć... Chyba wtedy pęka pierwszy mur: kiedy uświadamiam sobie, że ON jest z inną i że ja radzę mu wbrew sobie, aby się o nią starał, dławi mnie w gardle, ściska w dołku i co tam jeszcze się dzieje w takich sytaucjach!  Myślę sobie: "Przecież to ja powinnam być na jej miejscu!". Drugi mur kruszy się, kiedy nie widzę go tydzień (teraz sobie myślę, że może zrobił to celowo...:)): po prostu usycham, brakuje mi powietrza... Chodzę  z kąta w kąt i kompletnie nic mi się nie chce... Przychodzi: świat rusza na nowo! Już wiem, że nie ma innej opcji...

6 lipca 2003 r. - w moje 16 urodziny wyznaję to, co już dawno powinnam i ... od tego czasu jesteśmy nierozłączni - aż do dziś dnia. W lipcu minie 9 lat odkąd jesteśmy razem i 6 lat od daty naszego ślubu. A  miłość nie jest wciąż taka sama jak na początku... Ona jest coraz silniejsza!:)

Wszystkim, którzy wciąż szukają miłości radzę: rozejrzyjcie się dookoła, bo może w domu obok mieszka ktoś, kto odmieni Wasze życie! Szczęście czasem jest tak blisko, a my gonimy je na podobieństwo szaleńca biegającego za kapeluszem, który tak naprawdę  wciąż ma na głowie...

"Love is all around me" - głosi jedna z moich ulubionych miłosnych piosenek,ale kto by się spodziewał,że...

Zacznę od początku. Było nad ranem - ok.3 :) Na słynnej woodstockowej scenie (wówczas jeszcze w Żarach) dobiegał ostatni w tym dniu koncert. Siedziałyśmy z koleżankami na kocu i upajałyśmy się atmosferą chwili.

Podeszło do nas dwóch chłopaków,którzy niezgrabnie coś zagadywali. Zamieniliśmy kilka uwag na temat koncertu,pogody-takie tam. Rozeszliśmy się w swoje strony. Następnego dnia wśród tysiąca osób - wpadliśmy na siebie ponownie. To było niesamowite i zaskakujące. Tym bardziej,że ON miał niesamowite oczy i sympatyczny uśmiech- umówiliśmy się,więc na wieczorny koncert. Przetańczyliśmy całą noc i pstryknęliśmy sobie jedno wspólne zdjęcie. Na odchodne ON powiedział wypisując swój adres na jakimś starym bilecie - prześlij mi to zdjęcie proszę. I wiecie co- akurat to zdjęcie nie wyszło- jakiś defekt w kliszy. Napisałam jednak krótki list,że chętnie wywiązałabym się z obietnicy wysłania zdjęcie,ale....

I tak zaczął się nasz korespondencyjny romans. Mieszkaliśmy od siebie ponad 200 km.więc ponad rok czasu wysyłaliśmy do siebie listy zanim ponownie się spotkaliśmy. Potem wszystko nabrało tempa- młodzi,mobilni,zakochani - odległość nie miała znaczenia.

DZIŚ po siedmiu latach: On jest najwspanialszym ojcem i moim przyszłym mężem :)

Ja odpowiem krótko. Szukałam daleko i długo, a moja miłość schowała się za płotem.

,,-Tym razem Ci się nie uda!"-pomyślałam zaciskając w rękach skakankę. Byłam czerwona ze złości. Za każdym razem gdy miałam okazję trochę poskakać pojawiał się On i razem ze swoimi głupkowatymi kumplami pozbawiał mnie ukochanego przyrządu gimnastycznego. ,,-Nie radzę!"-krzyknęłam-,,Nie podchodź bo Ci przyłożę!...". Ale On zupełnie mnie ignorował. Raźnym krokiem zmierzał w moją stronę. Jego bezczelny uśmiech podziałał na mnie jak czerwona płachta na byka...Wzięłam zamach i...z całych sił uderzyłam go skakanką w plecy. Odskoczył jak oparzony.,,-Wariatka!!!..."-krzyczał odchodząc. Tryumfowałam. Od tej pory mogłam skakać już na każdej przerwie. Na początku byłam zachwycona. Ale po paru dniach zaczęło mi czegoś brakować...Albo kogoś...Zrozumiałam wówczas, że mimo iż niesamowicie mnie denerwował to stał się dla mnie naprawdę bliski. Brakowało mi Jego niebieskich oczu, bezczelnego uśm...iechu i dumnej postawy. ,,- Czyżbym się zakochała?..."-myślałam zawstydzona. Miałam przecież dopiero 12 lat. Nie interesowałam się przecież chłopcami. Najbardziej na świecie lubiłam skakać na skakance. On był 2 lata starszy i na pewno nie interesował się tak dziecinnymi rozrywkami. Najwięcej radości sprawiało mu dokuczenie innym. W szczególności mnie.
Spotkaliśmy się dopiero po 2 latach. Wydoroślał i niczym już nie przypominał tego bezczelnego chłopca, którego znałam. Tylko Jego oczy nadal były tak samo niebieskie...Nawet nie wiem kiedy staliśmy się parą. Potem rozchodziliśmy się i schodziliśmy się wielokrotnie. Po każdym rozstaniu śmialiśmy się, że nie potrafimy bez siebie żyć...Ale to, co tak bardzo nas wówczas śmieszyło okazało się najprawdziwszą prawdą... Tak naprawdę bowiem nie wyobrażałam sobie przyszłości bez Niego... Kochałam Jego zawadiacki uśmiech, lazurowe spojrzenie, słodki dołeczek w brodzie... Kochałam Jego artystyczny bałagan w pokoju, nonszalancko rozpięte koszule i spagetti którym mnie karmił... Nie znosiłam chwil, które musieliśmy spędzać osobno...On chyba także, choć nigdy nie potrafił się do tego przyznać...Zrozumiałym było więęc, że wybraliśmy to samo liceum, potem uczelnię, wydział i kierunek studiów...Znajomi, zmieniając partnerów jak rękawiczki, żartowali że zamiast korzystać z uroków młodości, zachowujemy się jak małżeństwo z 30-letnim stażem...Inni często nawet z tego drwili. Ale nam w ogóle to nie przeszkadzało. Zaraz po studiach postanowiliśmy wziąć ślub, a rok później urodziła się nasza córka, która jest najcudowniejszym zwięczeniem naszej miłości...

Czasami myślę, że to ta skakanka którą mi wielokrotnie zabierał tak mocno związała nasze dusze. Może właśnie dlatego do dziś nie potrafię się z nią rozstać..?

Poznałam mojego Ukochanego pewnego majowego wieczoru na zabawie

i poczułam się jak niewinna rybka pluskająca się na stawie.

Przy piosence: "Tu, soltanto tu" Albano&Romina Power zatańczyliśmy wspólnie taniec rozkoszny i namiętny,

dla mnie był czymś wielkim, magicznym i nie był mi obojętny.

Cudowny tancerz, kulturalny z poczuciem humoru...

zakochałam się - byłam pełna radości i wigoru.

Pamiętam, gdy po raz pierwszy wtedy mnie pocałował,

choć wiem, że nie było łatwo... ciężko na to pracował .

Jego oczy piwne i błyskotliwe mnie zaczarowały,

a zapach i ciepłe dłonie zahipnotyzowały.

Nastąpiła wymiana telefonów i tak wszystko się zaczęło... sms-y, kolejne spotkania, 

prowadziły z każdym dniem do jeszcze większego w sobie zakochania.

I choć od naszego pierwszego spotkania minęło już 8 lat, to nadal mój Ukochany jest wielką jedyną miłością

i wiem, bo niejednokrotnie słyszę, że znajomi nam czasem tej miłości zazdroszczą.

To taniec nas zbliżył i ten cudowny taniec wiruje w naszych sercach do dziś, bez końca...

wieczorem, w południe i przy wschodzie słońca .