Konkurs: Podróżą każda miłość jest! - Forum

Ja tak poza konkursowo się wypowiem ;) Przeczytałam książkę w półtora dnia - napisana łatwym, przyjaznym językiem - czyta się szybko i z wielką przyjemnością. Ta przyjemność wynika chyba też z pozytywnej energii jaka płynie z przesłania tej książki - aż chce się poznać tych ludzi, ich dzieci i przede wszystkim czerpać z nich przykład. Polecam całym sercem do przeczytania wszystkim - dosłownie bo jest to książka, w której każdy znajdzie coś dla siebie :D

Dziękujęmy za opinię, a Panie, mające chęć na ciekawą lekturę zapraszamy do konkursu! :)

Miłość to zaufanie i możliwość rozmowy. Ciężko pielęgnować miłość, gdy nie potrafimy o tym rozmawiać. O uczuciach trzeba rozmawiać:) A ciche dni? Zdarzają się chyba wszędzie. Ale przed cichymi dniami zazwyczaj "następuje" kłótnia, a jest to przecież sposób wyrażenia swoich emocji, oczyszczenia atmosfery...A po chichych dniach? Następuje radosne "godzenie się":))

Moich miłosnych podróży mało było więc zbyt dużego doświadczenia nie mam... he he he...

Znalazłam swego czasu tego swojego jedynego nocką świętojańską nad naszym pięknym jeziorem przy blasku księżyca gdy do tańca poprosił mnie...

No i tak w tej naszej miłości  trwamy już te lat trzydzieści pięć... tak, tak, tak....

Jako, że temat ten to mój konik, z chęcią się wypowiem.

Faceci oczywiście mają problem z wyrażaniem uczuć poprzez słowa, ale czy jest to złe? Tylko dla kobiet, i tylko w ich opinii.

Zbyt częste mówienie "kocham" powoduje tylko tyle, że w człowieku wytwarza się podświadoma myśl "nie muszę się starać, bo i tak go mam". Z kolei jeśli nie mówi się tego często, to tzw. transfer wartości ma ogromną siłę.

Patrząc z drugiej strony, czy należy faceta tego uczyć? ;) Jest jaki jest, można powiedzieć mu jak chciałoby się, żeby się zachowywał, ale jeśli to nie jest w jego naturze, to według mnie nie należy tego zmieniać.

Sposoby na ciche dni? Zdarzają się w każdym związku. Najważniejszym sposobem jest wykształcenie w sobie samym wewnętrznego spokoju, nie przejmowania się mało ważnymi sprawami. No i nieprzynoszenie nerwów z pracy do domu. Jeśli potrafi się rozdzielić złe emocje na odpowiednie tory, to nietrudnym staje się panowanie nad uniesieniami złości, a także świadomość "że się przegięło", łatwiej wtedy powiedzieć "przepraszam".

Ciężko rozmawia sie o emocjach, złości.... nie każdy potrafi.... ale warto rozmawiać w związku... chcoiażby powiedzieć, ze jest mi cięzko o tym mówić, jestem zdenerwowana- nie rozmawiajmy o tym teraz, bo łatwo dojdzie do kłótni... odetchnijmy chwilę... wearto jest przełamać tą barierę... nie zamykać się w sobie z problemem, warto o nim mówić... to wspaniała umiejętnośc, którą tzreba kreować w związku:)
Plusem jest umiejętność mówienia: źle zrobiłam, uraziłam Cię, wiem... trzeba rozumieć i umieć przznać się do błędu i przeprosić drugą osobę za to... za pomyłkę, zagubienie, emocje...

My przeżyliśmy już ze sobą ponad 35 lat i nie ma takiego dnia byśmy nie mieli o czym ze sobą rozmawiać...

Czasami mam wrażenie, że aż za dużo - gadamy....

Wracając do MIŁOŚCI ... może mieć ona kilka twarzy...

- MIŁOŚĆ do dzieci - matczyna, ojcowska,

- MIŁOŚĆ do wnuków - najpiękniejsza,

- MIŁOŚĆ do męża/żony - ta jedyna,

- MIŁOŚĆ do ojczyzny - patriotyczna,

itp.

Miłość mi wszystko wyjaśniła,
Miłość wszystko rozwiązała -
dlatego uwielbiam tę Miłość,
gdziekolwiek by przebywała.

A że się stałem równiną dla cichego otwartą przepływu,
w którym nie ma nic z fali huczącej, nie opartej o tęczowe pnie,
ale wiele jest z fali kojącej, która światło w głębinach odkrywa
i tą światłością po liściach nie osrebrzonych tchnie.

Więc w tej ciszy ukryty ja - liść,
oswobodzony od wiatru,
już się nie troskam o żaden z upadających dni,
gdy wiem, że wszystkie upadną.

ŚWIĘTY Jan Paweł II

Niby z podróżą nie związane, ale można trochę ponadinterpretować :D

Podmiot liryczny uwielbia miłość niezależnie od miejsca prezebywania, więc gdyby podmiot chciał wybrać się z jednego krańca Polski w drugą, aby odwiedzić tę miłość, to byłby podróżował. :D

A tak poza tym to te upadające liście też podróżują :D

Pięknie!

Co się dzieje, że w dzisiejszych czasach małżeństwa rozstają się po kilku latach? Co trzecie się rozpada.A małżeństwa naszych dziadków trwają i trwają, moi w zeszłym roku mieli 55 rocznicę ślubu. Można? Jasne, że można, tylko trzeba chcieć.

Mówi się, że dawniej gdy się coś psuło, to się naprawiało, a teraz się wyrzuca i kupiuje nowe, bo tak wygodniej.

Oliwko! Następnych 35! :D

Mój sposób na ciche dni?

Nie dopuścić do tego, aby powstały!

Gdy tylko między mną, a mężem jest jakiś "zgrzyt". To i tak długo nie wytrzymujemy żeby się do siebie nie odzywać. Zaraz albo mąż mnie rozśmiesza, albo ja jego. I tak mamy że bardzo się kochamy i do wszelkich cichych dni nie dopuszczamy.

Piękna miłość! Jesteście Państwo przykładem dla młodych małżeństw! Zazdroszczę i marzę o tym, żebym za 30 lat mogła powiedzieć to samo.

Ja za 20 dni będę przeżywała z mężem drugą rocznicę ślubu kościelnego i jednocześnie 7 rocznicę związku (pobraliśmy się w dniu 5 rocznicy). Wiele się w nas zmieniło przez te lata. Na początku byliśmy młodzi (18 lat), zakochani, beztroscy. Chodziliśmy na imprezy, wylegiwaliśmy się na kocu lub przed telewizorem. Z czasem jednak nasz związek zrobil się bardziej powazny, zaręczyliśmy się i zaczęliśmy myśleć poważnie o życiu. Kilka miesięcy po ślubie urodził nam sie synek i nasz świat stanąl na głowie. Przykro mówić, ale spowodowalo to w nas mały kryzys. Na szczęście wdrożyliśmy postanowienia jeszcze sprzed ślubu i wyszliśmy na prostą. A nasze postanowienie to przegadanie każdej sytuacji, czyli rozmowa,rozmowa, i jeszcze raz rozmowa. Jak coś jest nie tak, to siadamy wieczorem i debatujemy, szukamy rozwiązania problemu, a przede wszystkim każde z nas mowi jak się czuje, co go boli i czego oczekuje. Sposób jak narazie niezawodny, mam nadzieję, że sprawdzi się przez kolejne lata!

Czytając Pani post pomyślalam tak samo. Chcialabym po 30 latach mieć o czym rozmawiać ze swoim mężem. Zazdroszczę, tymbardziej, ze ostatnio nawet w "rozmowie nam się "nie układa".

Dziękuję... i życzę więcej wiary w siebie a częste rozmowy scalają zwiazek, czasami nawet o niczym bo na pewno nie jest dobrze gdy nie ma się sobie nic do powiedzenia...

Dziękuję... To prawda, że w dzisiejszych czasach idzie się na "łatwiznę" w wielu dziedzinach życia i w tej najważniejszej, którą jest rodzina... a gdzie są dzieci to one cierpią najbardziej...

Nie mamy cichych dni ... oczywiście zdarza nam się pokłócić ale oboje mamy takie charaktery, że ciężko nam się do siebie nie odzywać. Czasem spędzamy osobno popołudnie, by móc ochłonąć i wieczorem porozmawiać.

Z wyrażaniem uczuć nie mam problemów. Mój mąż do zbyt romantycznych i wylewnych nie należy. Jednak gdy pojawiła się nasza córka pokazał swoje drugie ja. Jest ciepłym, kochającym, troskliwym tatą i ... mężem. Dla mnie to jest najważniejsze.

Mamy córeczkę i nie uważam, by wychowanie jej na twardzielkę było czymś złym. Świat pędzi do przodu, ludziom przebojowym, otwartym, bez kompleksów żyje się łatwiej. Wrażliwcom jest o wiele trudniej. Przede wszystkim będę się starała wypracować w małej poczucie własnej wartości, by zawsze wierzyła w to co robi i mówi.

Jestem kobietą a ciężko mi czasem mówić o swoich uczuciach -nie chce powiedzieć paru słów za dużo,nie chce  zranić drugiej osoby bardziej niż to konieczne. A co do cichych dni przez 7 lat małżeństwa zdarzyły nam się chyba z 3 bo generalnie wolimy się wykrzyczeć i zrzucić kamień z serca.