Dzisiejsze dzieci to potwory. Co z nich wyrośnie? - Forum

To dosc spory problem. I u nas tez robi sie coraz gorzej.

Powinni cos zrobic z prawami nauczycielów...

O karygodnych zachowaniach dzieci w szkole już kilka razy pisałam. A teraz miałam okazję przyjrzeć się trzylatce. Mała terrorystka i zazdrośnica. I nie mówcie mi , że rodzice nie powinni reagować na zachowania tak małych dzieci. To do niczego nie prowadzi. Trzeba wymuszać właściwe zachowanie. Rozmawiać , pouczać i karać . Bo to nie dzieci mają nami kierować ale my mamy je uczyć i wychowywać. A nie dla świętego spokoju pozwalać im na wszystko. I co dziwne dzieci przejmuję tylko złe zachowania od innych dzieci. Nie powielają dobrych wzorców. Więc jednak trzeba trochę je izolować od złych przykładów. I tłumaczyć im dlaczego. A jednocześnie dawać im ze swojej strony dobry przykład. Bo jeszcze raz powtarzam, to my jesteśmy wzorcami zachowań naszych dzieci i to my mamy być dla nich największym autorytetem.

Dziecko możliwie najwcześniej nie powinno być przekonane o tym , że ma przewagę nad dorosłym . Dobre wzorce i konsekwencja - to dla mnie najważniejsze w postępowaniu . Dziecko wyczuwa nasze słabości w stosunku do niego i konsekwentnie to wykorzystuje ....

dokladnie tak jest ze to my rodzice jestesmy odpwiedzialni za to jakie sa nasze dzieci,w szkolch nauczyciel nie wiele moze wiec nie robi nic i ja sie nie dziwie bo i po co skoro rodzic nie widzi albo udaje ze nie widzi zlego zachowania dziecka a jeszcze przy nim wrzeszczy na nauczyciela to jak oni maja miec szacunek do starszych ,duzo mozna by pisac i podawac przykladow i mamay to co mamy bezstresowo wychowujemy dzieci nie dziwmy sie ze dochodzi do takich rzeczy

No cóż. Można by rzec - kto posiał wiatr zbiera burzę. Właśnie zaczynamy odczuwać skutki tzw. bezstresowego wychowania milusińskich. Wciąż się słyszy o tym, że dziecka nie wolno ukarać. Że dziecko nie rozumie i takie tam. Jak widać jednak świetnie rozumie i umiejętnie wykorzystuje swoją wiedzę przeciwko dorosłym. Nie jestem za biciem ale konsekwentny system kar i nagród oraz także obowiązki a nie tylko prawa dają właściwy efekt wychowawczy. Odchowałam swoje dzieci w świecie także niełatwym. Ale jakoś nigdy się nie spotkałam z ich strony z tym o czym tu piszecie. Po prostu: moje dzieci zostały wychowane a nie wyhodowane. No i obowiązywał i obowiązuje u nas trwały system wartości z szacunkiem i różnicą pokoleniową. Jesteśmy rodzicami nie kumplami. I choć może czasem gdzieś tam rodził się po drodze bunt dziś moje dzieci są wdzięczne za taki a nie inny podkład do charakteru.

Skoro dziecko od nawcześnijeszych lat jest wychowywane przez rodziców, od których otrzymuje wszystko, o czym zamarzy, to potem mamy konskwencje negatywne. Jeśli dziecko jest wychowywane przez telewizję - jest to niedobre. Jeśli dziecko jest wychowywane w chwiejnym systemie wartości - tak, tak, ma to zły wpływ na nie. Jeśli śmiejemy się, gdy małe dziecko przejawia zachowania "dorosłe", np. pacnie kogoś albo nakrzyczy ( biorąc przykład z nas - dorosłych), to efekt tego po latach moze być negatywny.

Mamy tyle książek na temat wychowania, czytamy widocznie te głupsze, skoro takie a nie inne efekty widać.

No niestety - problem współczesności.

Faktem jest, że pdostawy  zachowania otrzymuje się od rodziców.

Czasem, jak sie rozmawia z ludźmi aż dziw bierze, ilu tak naprawdę wśród nas rasistów, homofobów, antysemitów - jak więc nasze dzieci maja być inne?

Teoria jest bardzo piękna, wszyscy (rodzice) dobrze wiemy, jak wychowywać nasze dzieci. Że konsekwencja, kary itp. A jak jest tak na prawdę? Myślę, że wychowanie dziecka jest jedną z najtrudniejszych spraw na świecie. Fascynującą, ale ciężką jak cholera. Codziennie zmagamy się z własnymi słabościami, zmęczeniem po pracy, kiepskim dniem i milionem spraw na głowie. I jest ten mały bączek, istota chłonąca, ucząca się nie tylko od nas, ale od całego świata. Staramy się być wzorcem, ale dobrze wiemy, że środowisko też ma ogromny wpływ na rozwój naszego dziecka i nie da się zbudowac takiego parasola ochronnego, jakbyśmy chcieli. Po prostu kochajmy te nasze dzieciaki i działajmy tak, jakbyśmy chcieli, by z nami działali nasi rodzice, mając już taką życiową wiedzę...

Prawda, Isiuniu. Mądre słowa.

Od teorii do praktyki droga daleka.

No ale od czegoś trzeba zacząć, uczulać na pewne zachowania i sprawy... kto to ma robić, jak nie teoretycy? Oraz praktycy wychowania?

My wszyscy.

czasy współczesne niestety nasze młode pokolenia właśnie co z nich wyrośnie za przykład

Często sami rodzice wyrażają się o innych pogardliwie, wyśmiewają się, robią kąśliwe uwagi, obgadują. Często nie pokazują dzieciom, jak mogą rozwiązywać problemy w sposób cywilizowany. Wydrą się, wykorzystają swoją przewagę fizyczną (niekoniecznie w formie klapsa), zbluzgają (np. wyzwanie od debili ziomka, który zbyt zdecydowanie zmienił pas ruchu). Powszechnie wymagają od dzieci tego, czego sami nieprzestrzegają (sztandarowy przykład typu scenka w piaskownicy: "nie bij tego chłopca, bo ci przyleję"). Często można znaleźć w dzieciach zachowania typowe dla ich rodziców.  Kserokopie dosłownie.

Ale inna sprawa, że też ciężko dziś wychować dziecko. Duży udział w wychowaniu mają instytucje (w których dzieci uczą się niejednokrotnie tzw. "radzenia sobie", czyli rozmaitych łobuzerskich, aspołecznych zachowań), koledzy i wątpliwej jakości media. Ile czasu ma współczesny rodzic na "wychowywanie" dzieci? Teraz sporo  młodych ludzi kończy pracę o 18-20, szczególnie jak się jakieś kredyty ma na głowie itd. i trzeba się angażować, żeby nie wylecieć. Ciężko bywa.

No i to bezstresowe wychowanie, ale to też może być jakaś pochodna rodzicielskiego zapracowania. Rodzic zmęczony, nie ma siły się użerać, tym bardziej że dziecko widzi go parę godzin dziennie, ustąpi, zgodzi się, kupi... Może jestem w błędzie.

O innych rzeczach już pisałyście ;)

Rodzice nie mają czasu, nauczyciele są z przypadku, a nie z powołania, a w szkołach jest coraz więcej swobody i źle rozumianej "demokracji", a skutki widać, niestety :(

Cóż, potwierdzają się skutki braku karności, tego co dawno napisano w Piśmie Świętym: „Rózga i upomnienie udzielają mądrości; lecz chłopiec puszczony samopas będzie przynosił wstyd swej matce.”, „Syn głupi jest utrapieniem dla swego ojca i goryczą dla swej rodzicielki” (Przysłów 29:15; 17:25).

Zastanawia mnie dlaczego w naszym pięknym kraju nie wolno zawiesić ucznia lub usunąć go ze szkoły? Myślę, że w wielu przypadkach podziałałoby to może nie na dzieci, ale na ich rodziców i otworzyło im oczy na skalę problemów, jakie sprawia ich dziecko. Obecnie oczekuje się, że nauczyciel poradzi sobie ze wszystkim, bo przecież on ma w domu podręcznik pt. "Jak poradzić sobie gdy.....". Jest wiele sytuacji, które zaskakują i oczywiste jest to, że sam nauczyciel nie rozwiąże każdego problemu, współpraca z rodzicami również jest konieczna. Niestety coraz więcej rodziców nie angażuje sie w pomoc swojemu dziecku i, jak już ktoś napisał, zrzuca wszystko na szkołę i nauczyciela. Kiedy nauczyciel sobie nie poradzi, to rodzice robią aferę na skalę krajową i wszędzie pojawiają się artykuły "Szkoła siedliskiem zła", "Nauczyciele w Polsce są nieudolni" itp. Sytuacja jest taka, że nauczyciel tak naprawdę nie może zrobić NIC, bo rodzice do tego doprowadzili. Teraz to nauczyciela się karze za niskie osiągnięcia dziecka, a nie dziecko. Moim zdaniem to jest nienormalne, ponieważ nauczyciel nie może poukładać dziecku genów tak, żeby miał predyspozycje do bycia mistrzem matematycznym, sportowym czy artystą stulecia. Wiele zależy od potencjału dziecka i jego możliwości i czasem mimo stawania na głowie, żeby dziecko zrozumiało więcej, nic nie da się zrobić, bo wykonanie jakiegoś zadania przekracza możliwości dziecka. Ja np. rysuje na poziomie dziecka może 4 letniego ( człowiek to patyczak z trawą na głowie w ramach włosów ) i mimo milionów ćwiczeń w szkole i w domu nie umiem narysować lepiej i koniec, bo to przerasta moje możliwości w tej sferze i jakoś moi rodzice nie przychodzili do nauczycielki i nie pytali, dlaczego ona nie robi wszystkiego, żebym ja rysowała lepiej. Obecnie rodzice ( nie mówie, że wszyscy ) tak robią. W skrócie wygląda to tak jak na obrazku niżej. Mam nadzieję, że jednak rodzice zaczną się włączać w pomoc swoim dzieciom, bo inaczej to nie wiem co będzie za jakiś czas. Może to uczniowie będą wystawiać oceny nauczycielom?

Tyle jest agrsji w szkołach ,na boiskach  widze i słyszę jak sie do siebie młodziez odzywa co robią to nie mieści się w głowie!Jakiś czas temu zobaczyłam jak chłopak z 3 klasy podstawówki udawał ,ze gwałci kolegę ,nie wytrzymał i poszłam do rodziców !Oczywiście ,że sie wypierał ale miłam jeszcze innych swiadków-matka pokiwała głową ,dała zakaz wyjścia a po 15 minutch chłopak ten znowu biegał po osiedlu .Normalna rodzina  ,chłopak ministrant ,z tego co syn mówi to lubi dominować  często innych poniża ,sama widziłam jak kloegom zabiera rzeczy czy rower a oni za nim biegają!Siostrę swoją bije ,przeklina do rodziców co zniego wyrośnie! ?Dzieci teraz nie szanują ani siebie  ,ani nauczycieli ani rodziców  oczywiście nie wszczyscy -ja z moim synem dużo rozmawiam ,tłumaczę choć czasem sie buntuje i podnosi głos ,to po czasie rzoumie i przeprasza .Nie wyobrażam sobie by  moje dziecko  do mnie mówiło na Ty ,czy mnie poniżało !jak rozmawiam z innymi matkami to ażwłosy mi sie jeża na głowie co sie dzieje !Zdarzyała sie taka sytuacja,że dzieci poszły do wychowawczyni ŻĄDAJĄC  zmiany nauczycielki od muzyki bo "ona " sobie nie radzi tak powiedziały!Teraz zmiana nauczycielki ,potem wychowawcy a na końcu rodziców beda zmieniać!BOŻE mój co za pokolenie rosnie!Ja im pomóc ? o to jest pytanie  by zrozumieli ,że postepują źle! ?