Małżeństwo nie dla każdego...? - Forum

Bartku!
Tu chodzi racz zauważyć o pewne "zależności" jakie widać "gołym okiem".
Jestem ANARCHISTĄ nie komunistą a im daleko do siebie , chociaż chyba Tobie trudno jest ich odróżnić..

I właśnie o tym co i Ty piszę . Też uważam że w przypadku "uzasadnionych" powodów - bez szukania świadków , przekupstwa , opłacania całej gromady biegłych (jak ich nazywasz chociaż i Ty i ja oboje wiemy że to tak do końca prawdą nie jest)  , każdy powinien mieć szansę wyjścia z impasu . A jak jest widać i każdy może się sam przekonać .Przecież to Twoje słowa ...cytuję : ..w przypadku jakiegokolwiek oszustwa cały ten wyrok można sobie... schować. Ludzi mógł oszukać - ale Boga nie
-no właśnie! więc tak NAPRAWDĘ po co ci wszyscy świadkowie ??dla SPOKOJU?  SUMIENIA?? -czyjego??  
Przecież w tym procesie Boga nie oszukam , JEMU świadkowie nie są potrzebni - ON WIE!!
Ale nie ma tak lekko - tutaj właśnie chodzi o kasę - zawsze tak było . Każdy widzi jak wygląda chrzest, ślub czy pogrzeb ludzi majętnych-bogatych , a jak ludzi mniej majętnych ( o biednych z samej przyzwoitości nie wspomnę)
Ja wiem że Usługi Poradni Kanonicznej kosztuą (nawet wiem dlaczego)- a to ona sporządza wniosek o unieważnienie związku , który i tak się rozpadł , a czasami wogóle nie istniał chociaż młodzi złożyli przed ołtarzem przysięgę małżeńską.   No i póżniej te dodatkowe koszta , komu to one tak naprawdę służą ? Jeśli związek się rozpadł i są uzasadnione powody do jego unieważnienia to w czym problem.

I żeby była jasność dlatego że jestem ANARCHISTĄ buntuję się przeciwko wykorzystywaniu ludzi , i chociaż sam wyznaję zasadę że WSZYSTKO JEST TOWAREM , to buntuję się przeciwko NADMIERNEJ LICHWIE.
       

Każdy człowiek ma prawo do błędów i nie nam ludziom osądzać. Jeśli związek nie istnieje to każdy człowiek powinien miec prawo do unieważnienia go.

Moja koleżanka dawno chciała unieważnić swoje pierwsze małżeństwo - nic z tego. Nieważne że od prawie 20 lat zyje w związku z drugim mężem, nieważne że wspólnie wychowują ich dziecko, nieważne że na prawdę tworzą rodzinę - dla KK liczy się tylko to że ponad 20 lat temu popełniła błąd.

Tu jest tak ( w wierze katolickiej), że jak coś jest sakramentem, to jest święte.

Sakramenty (w łacinie kościelnej sacramentum — „tajemnica religii”; od późnołacińskiego sacramentum — „przysięga wierności”, np. legionistów, od sacro, sacrare — „poświęcić, ubóstwić”) – w chrześcijaństwie obrzęd religijny rozumiany jako znak lub sposób przekazania łaski Bożej, ustanowiony, zgodnie z wiarą, przez Chrystusa. ( za wikipedia.pl)

Przyszedł mi do głowy taki przykład: rodzisz, wychowujesz. Po jakimś czasie stwierdzasz, że nie masz dziecka. Czy to oznacza, że dziecka nie ma? Ono jest, tylko Ty o nim starasz się zapomnieć. Tak chyba to można wyjaśnić.

Mnie tylko zastanawiają te wsystkie PROCESY KOŚCIELNE , kto tak naprawdę w tych sądach się sądzi no i co znajdujemy:
udzielania e-porad
- określenie właściwości sądu
- określenie tytułu prawnego
- fachowe sporządzenie skargi powodowej
- rekurs przeciwko odrzuceniu skargi powodowej
- odpowiedź strony pozwanej na skargę powodową
- skarga wzajemna
- sprawy incydentalne
- nadzorowanie prawidłowego prowadzenia sprawy w Trybunałach Kościelnych
- sprawy o przyznanie bezpłatnej pomocy sądowej
- pomoc przy doborze materiału dowodowego
- redagowanie wszelkich pism procesowych
- konwalidacja małżeństwa
- apelacja do trybunału II instancji
- apelacja do Roty Rzymskiej
- skarga o nieważność wyroku
- wniosek o cofnięcie zakazu zawarcia małżeństwa
- dyspensa super rato
- małżeństwa mieszane
- małżeństwa konkordatowe

.dużo tego

Tak Bartku dla mnie to bardzo głupi sposób na tracenie wiernych, przecież ilu porządnych katolików nie może w pelni uczestniczyć np. w mszy św.

Ja napisalem, że te dwa sakramenty są porównywalne - ponieważ nie można ich łączyć a w potocznej nazwie zaszczyt wstąpienia w stan kaplaństwa w "Wielki Czwartek" jest nazywany ślubem - czyż nie?

A można by prościej i skuteczniej ( tym razem napiszę) przychodzi baba do księdza i mówi: chłop mnie na ślubie oszukał bo jemu o "chałupę" chodziło co mi ją otce w wianie przypisali.  W dzień ślubu poleciał do tej Maryny co to wiecie pod lasem mieszka i wrócił od niej po trzech dniach zblazowany strasznie. Właził do mnie do wyra ajakże ! bom mu ślubowała , ale łon dziadyga dalej za innymi latał i pieniądze z domu wynosił do swoich bab i rodziców. Śmiał się ze mnie że teraz to On jest panisko .... No i ten ksiądz wysłuchawszy tej spowiedzi wzywa zbereżnika i odpowiednio go "przywołuje" do porządku.
Jak taki chłop ostawia babę to ksiądz wysmarowuje pismo do kurii że chłop babę oszukał i ślub powinien być unieważniony . No może trzeba by tutaj dać 5 czy nawet i 10 lat karencji                      
     

Właśnie papież powiedział coś odwrotnego :-) Warto go słuchać. Mądrze Mama Tymka napisała, że ludzie często lekkomyślnie podchodzą do ślubu kościelnego, nie mają wystarczającej wiedzy. Kościół stara się im tą wiedzę przekazać i uświadomi ich, "w co się pakują" - niestety zazwyczaj odbija się od częstych, nawet na Familie stwierdzeń, "co oni mogą wiedzieć o małżeństwie!?". Trochę jednak wiedzą, choćby to, że jest nierozerwalne w oczach Kościoła.

Swoją drogą żaden związek nie rozpada się z godziny na godzinę. Takie sprawy dzieją się często przez długi czas. Albo komuś brakuje odwagi, sił do tego, żeby o tym głośno powiedzieć w swoim małżeństwie, albo nie ma zwyczajnie dobrej woli na ratowanie związku. W każdym razie to nie jest tak, że nagle okazuje się, że małżeństwo jest fikcją. 

Po pierwsze, to Kościół tych wiernych nie trafi - to nie on jest tu stroną czynną, tylko ludzie. Dorośli ludzi, którym Kościół otwarcie mówi, jakie będą konsekwencje ich czynów. A oni w swojej wolności decydują. Jak dla mnie, to uczciwe i szanujące ich wolność. Jeśli komuś małżeństwo katolickie nie pasuje - przecież nie musi się żenić/wychodzić za mąż, prawda? Jeśli jednak chce, to rozumiem, że przyjmuje naukę Kościoła, że jest to osoba wierząca, która ma osobistą i osobową relację z Jezusem. I na swoje życie i swoje małżeństwo patrzy właśnie przez ten pryzmat. A jeśli ktoś podchodzi do tego na zasadzie tradycji czy z jakichś innych powodów - to niech sam do siebie ma pretensje - nikt nie będzie go na siłę uszczęśliwiał. Chyba na tym polega dorosłość, że ponosimy konsekwencje naszych czynów, prawda? Nawet, jak są bardzo poważne.

Piszesz o porządnych katolikach, którzy nie mogą uczestniczyć we mszy świętej - pytanie, czy na pewno. Jeśli małżeństwo się rozpadnie i oboje uzyskają nawet rozwód cywilny, to ta osoba, która próbowała ratować związek i zrobiła wszystko, co w jej mocy aby go utrzymać, dalej może przystępować do komunii.

Są specjalne duszpasterstwa dla osób rozwiedzionych - Kościół ich nie pozostawia samym sobie, wyciąga pomocną dłoń i nie chce stracić tych ludzi, bo to gorzej dla nich przede wszystkim. Kościół to nie partia polityczna, która musi koniecznie mieć swoich fanów. Ktoś, kto odchodzi od Kościoła sam sobie szkodzi. Niestety, rozwodu to bardzo delikatna sprawa i wiele osób ma żal do Kościoła, że utrzymuje nierozerwalność małżeństwa i rygorystycznie tego przestrzega. Chcieliby, żeby Kościół zresetował ich status - tabula rasa. Ale w życiu tak nie zawsze się da. W tym wypadku - nie da się.

Mądrze Bartku  prawisz.
I tak trzymaj!  Nie atakuj ,ale radż - bo o to (  przynajmniej dla mnie) zawsze chodzi. 
Kościół katolicki "dopuszcza" małżeństwa nawet w przypadku gdy jedno z nich nie należy do kościoła katolickiego.
"Osoba, która formalnym aktem odstąpiła od Kościoła a chce zawrzeć małżeństwo ze stronę katolicką, winna złożyć zobowiązanie, że nie będzie przeszkadzała współmałżonkowi w wypełnianiu praktyk religijnych, a także, że nie będzie przeszkadzała, by wszystkie dzieci zostały ochrzczone i wychowane w Kościele katolickim."
Ale utrudnia - a przynajmniej obrzydza powrót do tej społeczności tych ,którzy często nie zawiniwszy poza tą społecznością przyszło im żyć.

Dokladnie jak Bartku napisałeś "Chyba na tym polega dorosłość, że ponosimy konsekwencje naszych czynów, prawda? Nawet, jak są bardzo poważne."

Ponosimy odpowiedzialnosć , jednak czy sprawiedliwe? - kościół tyle mówi o przebaczaniu o popelnianiu błędów itp.
Mamy jednak pewne zasady - szanujemy je lub nie.

Smuci mnie fakt, że uczestnicząc we mszy św. nie mogę przystąpić do komuni ( tak jak nasze dzieci ).

Jednak tam wszyscy będziemy równi :))) a duzo czasu na tym podole nam nie zostaje :)

Wiem, że pod tym względem jesteś w ciężkiej sytuacji - nie wiem, czy rozmawiałeś o tym z jakimś specjalistą od prawa kanonicznego, bo może są podstawy do stwierdzenia nieważności.

Przebaczenie przebaczeniem - ale konsekwencje konsekwencjami. Właściwie to Kościół nie ma w takiej sytuacji czego przebaczać.

Nie mówimy o przebaczaniu ale zrozumieniu :)

jednak najbardziej co zadawala jest "czyste własne sumienie" - jeśli podjeliśmy słuszną decyzję to u bram nie mamy się czego wstydzić :)

Ja chciałam się odnieść do następującej kwestii:  dojrzałości do wstąpienia w związek małżeński, pewności, że tego chcę, że ta osoba- to ta jedyna na całe życie. Nie wiem, czy najlepsze nawet rekolekcje przedmałżeńskie nam pomogą, że się nie pomylimy.  Wydaje mi się to szczególnie trudne w przypadku osób absolutnie wykluczających wspólne mieszkanie i sex przedmałżeński. Wiem- zaraz przytoczycie dane z badań, że takie małżeństwa bez przedmałżeńskiej konsumpcji są trwalsze. Jednakże z jakiego powodu, czy dlatego, że żyją szczęśliwie, czy też, że z racji wiary nie dopuszczają nawet myśli o rozwodzie?

Wydaje mi się, że jedynym wyznacznikiem dla  katolika, który podejmuje decyzję o małżeństwie, winna być świadomość drogi bez powrotu, zgoda na to, że jeśli okaże się nawet po latach, że jednak nie pasujemy do siebie, że jest nam ze sobą zwyczajnie źle, mamy tylko ewentualnie jedno wyjście- separację i życie w samotności. Innego wyjścia dla kogoś, kto nie wyobraża sobie życia bez sakramentów, w pełni wiary- nie ma. Ten aspekt powinno się przede wszystkim rozważać wychodząc za mąż. On jest najistotniejszy.

Człowiek został stworzony nie po to aby być samotnym !!

Nie po to ustanowiono sakrament małżeństwa - o ile wiem nie ma sakramentu samotności?

Mariuszu- ja tylko przedstawiam tylko punkt widzenia z pozycji KK. On jest wyłącznie taki. Nie ma innego rozwiązania- jesli nasze małżeństwo zostało zawarte niepodważalnie- nie ma przesłanek do jego uniewaznienia- w przypadku, gdy nam się absolutnie nie układa, mamy tylko to jedno wyjście: życie w samotności, bo kolejny zwiazek (z sexem), to, niestety, cudzołóstwo i brak dostępu do sakramentów. Chyba że w nowym związku będziemy egzystować jako białe małżeństwo. Innych opcji KK nie przyjmuje.

Ja to doskonale rozumiem.

mam żal i to duży do KK. Jednak to nie zraża mnie do modlitwy czy uczestnictwa we mszy św jak i równiez do przygotowywania pociech do kolejnych sakramentów.

I masz racje. Bo to nie ludzie będą nas oceniać i nasze czyny na tej ziemi...a ostatnie namaszczenie nie musi koniecznie dawać ksiądz...

Trochę tak, jakby polscy piłkarze ręczni mieli żal do organizatorów Mistrzostw Świata, że reguły są takie, a nie inne. 

Dla katolika - i nie tylko, jedynym wyznacznikiem przy zawieraniu małżeństwa powinna być dojrzała miłość, a nie obawa o to, co będzie, jak nam nie wyjdzie. 

Rozumiem, że takie sytuacje są ciężkie... ale pretensje należy chyba kierować do Boga, a nie do Kościoła, który jest Mu po prostu posłuszny. To Jezus wyraźnie potwierdził nierozerwalność małżeństwa. 

Bartt - a skąd wiesz czy Bóg rzeczywiście tego chce?? Kto to powiedział?  Ludzie !

Stąd pretensje nie można mieć do Boga, tylko do Kościoła...bo to ludzie tworzą Kościół i uważaja się za godnych osądzania innych w imię Boga.

Skąd wiem? Z Ewangelii wg św. Mateusza :-)